Technika witrażowa, którą w XIX wieku stworzył w USA Louis Comfort Tiffany. Kawałki szkła spajane są z pomocą folii miedzianej i cyny, a nie listwami ołowiu, jak w witrażu klasycznym. Technika ta pozwala na łączenie drobniejszych i bardziej nieregularnych kawałków szkła. Najbardziej popularna przy tworzeniu lamp witrażowych i form przestrzennych 3D, jednak nadaje się znakomicie również do pełnowymiarowych przeszkleń, wypełnień drzwi i okien.