Technika wywodząca się ze średniowiecza. Kawałki szkła łączone są profilami ołowianymi, spajanymi lutem cynowym. Szkło może być malowane lub nie. Witraż klasyczny znajduje zastosowanie zarówno we wnętrzach sakralnych jak i świeckich. Najważniejszy jest projekt, którym wpiszemy się w estetykę danego wnętrza - klasycznego bądź nowoczesnego.
Na dzieło witrażowe składają się trzy elementy - kolor (użyte szkła), rysunek (kompozycja ołowianych listewek), oraz opracowanie malarskie (nie zawsze). To ostatnie stosuje się, by za pomocą farb witrażowych kryjących całkowicie (kontur), czy częściowo (laserunek, patyna) odwzorować detale, czy nadać obrazowi plastyczności. Tak na gładkiej powierzchni szkła barwnego maluje się przedstawienia (np. obrysy postaci) i modeluje się je światłem (np, ciało, fałdy szat). Farby witrażowe są najczęściej czarne lub brunatne, ich funkcją jest ograniczanie ilości światła przechodzącego przez barwne szkło. Farby witrażowe składają się z mineralnych pigmentów i szkliwa. Po malowaniu szkło jest poddawane wypaleniu - farba łączy się na trwałe ze szkłem. Inną techniką malarską jest stosowanie barwnych emalii, również wypalanych.
WITRAŻ KLASYCZNY MALOWANY
Witraż w restauracji inspirowany obrazem Tamary Łempickiej
Witraże w szkole handlowej w Tokio
WITRAŻ KLASYCZNY NIEMALOWANY
Witraż w kaplicy zakładu Poprawczego w Falenicy ( lewej) i fragment witraża z kościoła na Wrzecionie w Warszawie
Rozeta do rezydencji prywatnej w technice klasycznej, niemalowana (poza kilkoma elementami - kwiatkami)
