Mozaika wenecka (wykonana ze smalty) zdobi fronton kościoła pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusa Chrystusa w Warszawie Falenicy. Z biegiem lat stała się graficznym symbolem Parafii. Fotografia mozaiki była umieszczona na okładce Oremus z czerwca 2016r. W artykule tam zamiesczonym Pani Halina Świrska opisuje mozaikę. Artykuł ten dzięki Jej uprzejmości publikujemy poniżej:

Murowany kościół parafialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa został wzniesiony w Falenicy w 1959 roku na miejscu wcześniejszej, drewnianej świątyni. Architektonicznie jest to trójnawowa bazylika z absydą, nawiązująca do stylu neoromańskiego. Na frontonie kościoła w rozecie znajduje się mozaika powstała w 2001 roku z inicjatywy ks. prałata Marka Doszko, który był w tym czasie proboszczem miejscowego kościoła. Mozaika przedstawia ikonę Najświętszego Serca Pana Jezusa, wzorowaną na stylu bizantyjskim i nawiązuje do wezwania pod jakim znajduje się kościół. Napis wokół postaci Zbawiciela głosi: GLORIA TIBI DOMINE QUI CORDE FUNDIS GRATIAM (Chwała Tobie Panie, z którego serca płynie łaska).

Kult Serca Jezusowego wywodzi się ze średniowiecza. Początkowo miał on charakter prywatny, ale szybko się rozpowszechnił. Łączył się z nabożeństwem do Najświętszej Rany boku Jezusa. Zachował się anonimowy utwór "Winny szczep mistyczny", poświęcony mistycznemu odnalezieniu Serca Bożego w tej Ranie. Nabożeństwo do Serca Bożego kultywowali dominikanie - w piątek po oktawie Bożego Ciała odmawiali oficjum o Ranie boku Jezusa. Wśród świętych, którzy już w średniowieczu otaczali szczególną czcią Serce Pana Jezusa wymienić można św. Bonawenturę, św. Alberta Wielkiego, św. Tomasza z Akwinu, św. Mechtyldę i św. Gertrudę (które mistycznie spoczywały w Sercu Syna Bożego), św. Małgorzatę z Kortony (która w otwartej ranie w boku Jezusa widziała Jego serce) i wielu innych mistyków i teologów.
W XVII wieku polski jezuita i mistyk, Kasper Drużbicki, opracował teologiczne podstawy kultu Serca Jezusa w dziele "Ognisko serc - Serce Jezusa", a wkrótce potem, na skutek starań św. Jana Eudesa, a przede wszystkim objawień, jakie miała św. Małgorzata Maria Alacoque, nabożeństwo do Serca Pana Jezusa, głoszące miłość Bożą, stało się znane w całym Kościele.
Prezentowany wizerunek Chrystusa został wykonany ze szlachetnego materiału, szklanej mozaiki weneckiej z użyciem złota zatopionego pod cienką warstwą szkła. Samo szkło weneckie, inaczej smalta, jest wypalane w wysokiej temperaturze i metalicznie kolorowane, co zapewnia bardzo bogatą gamę kolorystyczną. Jest to materiał bardzo trwały, zachowuje barwy mimo upływu czasu i zmiennych warunków atmosferycznych. Taką techniką wykonywane były słynne mozaiki w Rawennie, Rzymie i Wenecji.
Na wizerunku inspirowanym serbską ikoną z Chilandari (XIII w.) Zbawiciel ukazany jest w sposób charakterystyczny dla przedstawień Chrystusa Pantokratora. Zwrócony na wprost, odziany w czerwony chiton i niebieski płaszcz, prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, a Jego głowę otacza krzyżowa aureola. Także złoto tła, symbolizujące niebo i nieprzeniknioną światłość, jest typowe dla ikon. Niespotykane na ikonach jest natomiast przedstawienie Serca Jezusa otoczonego cierniem i wskazujący gest lewej dłoni ? zwykle Zbawiciel trzyma w niej zwój lub księgę. Mozaika stanowi bardzo piękne połączenie ikonograficznej i teologicznej tradycji chrześcijańskiej - wschodniej i zachodniej.