Do realizacji dziesięciu okien górnych, nawy kościoła Matki Bożej Ostrobramskiej w Warszawie, doszło na zaproszenie kustosza Sanktuarium, Ks. Prałata Zenona Majchra. Okna na poziomie podłogi, o motywach roślinnych i okna o motywach kosmicznych na poziomie chóru były już gotowe. Przy czym te gotowe okna zrealizowano w technicz dalle de verre. Zharmonizowanie mających powstać witraży z już istniejącym wystrojem  stanowiło poważne wyzwanie. Miały bowiem być obok siebie okna wykonane w technice dalle de verre (technika polegająca na spajaniu grubych szkieł - brył betonem lub żywicą ) i okna w technice klasycznej, czyli ze szkieł spajanych listewkami ołowianymi. Fakt, że każda z tych technik odznacza się swoistą specyfiką, musiał również być uwzględniony w procesie projektowania.
Wnętrze kościoła nakazywało zrezygnowanie z jakiekolwiek formy przedstawiania w witrażu postaci ludzkich. Narzucającym się rozwiązaniem było przedstawienie w mających powstać oknach nieba. Co do tego nasze intuicje okazały się być zgodne z zamysłem inwestora i koncepcją projektanta kościoła mgr inż. arch. Andrzeja Gniazdowskiego.
W rezultacie powstały abstrakcyjne witraże, na których przedstawiono wypiętrzone obłoki, rozwijające się w niematerialne draperie, płynące po tle, którego podziały i sposób pomalowania nawiązuje do ukośnych linii architektury kościoła (okna mają kształt wydłużonych w pionie trójkątów). Prawa strona kościoła to niebo dzienne, lżejsze, bliższe turkusom błękity, blaski ostrej radosnej czerwieni wśród bieli chmur. Okna strony lewej to niebo czasu nocy - powściągliwsza gama kobaltowych błękitów i mrocznych fioletów. Zadaniem projektanta było, by znaleźć stosowne środki wyrazu i nie wpadając w dosłowność utrzymać pracę na takim poziomie abstrakcji, by niebo - w sensie firmamentu - było również zakrytym dla naszych ziemskich oczu Niebem.
Prace nad realizacją 142 m.kw. witraży trwały rok i zakończono je jesienią 1998 roku.
Witraże złożono z 25 tysięcy szkieł. Użyto szkła witrażowego antycznego (dmuchanego specjalnie do tego celu) z hut w Jaśle i Waldsassen (Niemcy) oraz szkła witrażowego walcowanego wyprodukowanego przez hutę Kokomo (USA). Do połączenia szkieł zużyto 800 kg ołowiu. Każde z okien ma 10 metrów wysokości.